Widget Recent Post No.

Πως οι κηφήνες συμβάλουν στην μεγαλύτερη παραγωγή μελιού!



Το φθινόπωρο, εκτός όλων των άλλων, πολλοί από εμάς θα βρεθούμε αντιμέτωποι με την διαδικασία της «εκδίωξης των κηφήνων», όπως ονομάζεται το φαινόμενο αποβολής των αρσενικών  μελισσών από τις θηλυκές.

 Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δώσουμε σήμερα το «λόγο» και να μας «μιλήσει» για αυτό το θέμα η Βασίλισσα του μελισσιού, όπως αυτή η ίδια αντιμετωπίζει και εξηγεί αυτό το φαινόμενο!

Πολλοί πιστεύουν ότι, οι κηφήνες είναι κάτι αργόσχολοι και τεμπέληδες τύποι, που τρώνε και πίνουν όλη την ημέρα, και που έχουν σαν μοναδικό τους σκοπό, να κάνουν *** με τη βασίλισσα. 

Αυτό όμως δεν είναι καθόλου αλήθεια. Δεν λέω, μπορεί να μην είναι κουβαλητές, λόγω όγκου να τρώνε πολύ περισσότερο από τις εργάτριες, να τους αρέσει η περιποίηση που δέχονται απ’ αυτές, και που πολλές φορές φτάνει στο σημείο να τους ταΐζουν στο στόμα, αλλά έχω δει εγώ η ίδια, με τα μάτια μου, πολλούς απ αυτούς, να παίρνουν μέρος στη τροφάλλαξη, που είναι η ανταλλαγή, όπως έχουμε πει, του νέκταρος από στόμα σε στόμα, και από μέλισσα σε μέλισσα, προκειμένου να ωριμάσει και να γίνει μέλι, και στη συνέχεια να αποθηκευθεί στα κελιά. 

Δεν σας κρύβω δε, πως μερικές φορές υπερισχύει η λαιμαργία τους, και.....καταπίνουν μερικές τζούρες νέκταρος. Αυτό όμως όχι μόνο δεν περιορίζει την απόδοση του μελισσιού, αλλά αντίθετα εξιτάρει τις συλλέκτριες να δουλέψουν περισσότερο.

 Έχω συναντήσει άλλους να παίρνουν μέρος στην ομοιόσταση, στην διατήρηση δηλαδή της θερμοκρασίας της  κυψέλης στα επιθυμητά όρια, για το ζέσταμα του γόνου.

Όσο για τους κηφήνες (σ.σ. Τον Νοέμβρη) , αυτοί απλά χαρακτηρίστηκαν ανεπιθύμητοι και τέθηκαν υπό διωγμό. Ο λόγος που το μελίσσι επιφυλάσσει ένα τόσο άδοξο τέλος για αυτούς, δεν έχει να κάνει με τίποτα προσωπικές διαφορές.

 Οι κηφήνες όπως έχουμε πει δεν συλλέγουν τροφή, ενώ τρώνε του σκασμού. Καθώς λοιπόν η συλλογή των τροφών είχε αρχίσει να ελαττώνεται, η διατήρηση  τους θα ήταν μεγάλο βάρος για το σύνολο, μπροστά μάλιστα στον επερχόμενο χειμώνα, όπου ακόμα και το ένα κελί με μέλι θα είχε μεγάλη αξία.

 Εξ άλλου η κύρια αποστολή τους, που ήταν η γονιμοποίηση της βασίλισσας, είχε εκτελεστεί. Την ερχόμενη άνοιξη νέοι κηφήνες, ρωμαλέοι και ακμαίοι θα αναλάμβαναν να συνεχίσουν το έργο των προηγουμένων. 




Η απόφαση λοιπόν του μελισσιού ήταν αμετάκλητη, και συνέβη αυτό που συμβαίνει εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Όσοι κηφήνες βρισκόντουσαν μέσα στη κυψέλη αποβλήθηκαν βίαια, και όσοι δεν συμμορφώθηκαν, απλά θανατώθηκαν. Πολλοί από αυτούς που διωχτήκανε σχημάτισαν μια μπάλα πάνω στο χώμα, μπροστά από τη κυψέλη, και περίμεναν το μοιραίο. 

Σε όσους τώρα από εσάς αρχίσετε τη μουρμούρα, για δήθεν άδικη και σκληρή συμπεριφορά των «θηλέων» εργατριών, απέναντι στους «αρσενικούς» κηφήνες, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι, η κοινωνία μας δεν θα πρέπει να ερμηνεύεται με ανθρώπινους όρους.

 Εμείς οι μέλισσες έχουμε τους δικούς μας κανόνες λειτουργίας, και τους έχουμε διαμορφώσει εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Λειτουργούμε με βάση το ένστικτό μας και όχι με βάση το συναίσθημα, και όλες μας οι ενέργειες γίνονται με σκοπό την επιβίωσή μας, και την διαιώνιση του είδους μας. 

Ιδιαίτερα οι εργάτριες, δείχνουν μεγάλη αλληλεγγύη προς τα άλλα μέλη της ομάδας τους, και θυσιάζουν ακόμα και τη ζωή τους, αν αυτό απαιτεί το καλό του συνόλου. Ο αλτρουισμός όμως αυτός δεν πηγάζει  από κάποια συναισθηματική εμπλοκή, αλλά είναι μια ενστικτώδης αντίδραση. 

Αν κάποιος προσεγγίσει κάτω από αυτό το πρίσμα τις συμπεριφορές των μελισσών, θα μπορέσει να δώσει απαντήσεις, στο γιατί όλες οι κάστες θυσιάζονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για το καλό του συνόλου, που είναι ολόκληρο το μελίσσι.

  Πιο συγκεκριμένα, εμείς οι βασίλισσες θυσιαζόμαστε από το μελίσσι, όταν η παραγωγικότητα μας περιοριστεί. Οι εργάτριες θυσιάζουν τη ζωή τους, κεντρίζοντας όσους απειλούν το μελίσσι τους. Οι κηφήνες τέλος προσφέρουν τη ζωή τους κατά τη διαδικασία γονιμοποίησης της βασίλισσας, και όσοι δεν λάβουν μέρος σε αυτή και επιζήσουν, θυσιάζονται  από το μελίσσι στο βωμό της επιβίωσης του. 

Ακόμα και ο γόνος όμως θυσιάζεται για την επιβίωση του μελισσιού, όταν αυτό λιμοκτονήσει και κινδυνεύσει η ίδια του η ύπαρξη. Σε μια τέτοια περίπτωση οι εργάτριες κανιβαλίζουν το γόνο, πετυχαίνοντας δυο πράγματα συγχρόνως. Πρώτον περιορίζουν τα στόματα που θέλουν φαΐ, και δεύτερον εξασφαλίζουν έστω και πρόσκαιρα τη δική τους επιβίωση, ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες.>>.

Επιμέλεια: Μανόλης Δερματης, ερευνητής μελισσοκόμος, συγγραφέας του βιβλίου "Η Ιστορία Μιας Βασίλισσας"

Ορεινή Μέλισσα

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια