Το σκόρδο κατά της νοζεμίασης

Γράφει ο μελισσοκόμος Κώστας Μυγδανάλευρος...
Για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλαιοί.

Το σκόρδο έγινε γνωστό στον μελισσοκομικό κόσμο μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, και αυτό ξεκίνησε από τυχαία γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια εκείνου του πολέμου στην Αυστρία.


Ο Γερμανικός στρατός πριν τον πόλεμο προμηθευόταν μέλι για τα στελέχη του από την Αυστρία. Για να παραχθεί το μέλι, οι μελισσοκόμοι χρειαζόντουσαν ζάχαρη, οι παλαιές τεχνικές ξεχειμωνιάσματος με τα αποξηραμένα φρούτα, σταφίδες, σύκα, κορόμηλα κλπ. είχαν ξεχαστεί.

Κατά την διάρκεια του πολέμου όμως, στις χώρες που οι Γερμανοί κατέλαβαν (όπως η Αυστρία), απαγόρευσαν τη λειτουργία εργοστασίων για την παραγωγή αγαθών για το ευρύ κοινό και γενικά για εμπόριο. Τα πάντα δεσμεύονταν και τα τρόφιμα πήγαιναν στον στρατό κατοχής.
Οι γερμανοί πρόσθεσαν σκόρδο στη ζάχαρη, για να μην καταναλώνεται σε ροφήματα και γλυκά, αλλά να δίνεται στα μελίσσια.

Έτσι, έλειψε η ζάχαρη από τους μελισσοκόμους για να ταΐζουν τα μελίσσια τους τον χειμώνα και με την νοζεμίαση που τους θέριζε με τις συνεχείς υγρασίες, άρχισε να μειώνεται δραστικά η παραγωγή, με αποτέλεσμα τα αποθέματα μελιού μετά το 1941 να μην φτάνουν για τον Γερμανικό στρατό.

Αυτό θορύβησε τους υπευθύνους και η λύση που βρέθηκε ήταν η χορήγηση ποσότητας ζάχαρης στους δηλωμένους μελισσοκόμους της Αυστρίας. Όταν όμως έδωσαν κάποια ποσότητα ζάχαρης στους μελισσοκόμους για να την χορηγήσουν στα μελίσσια, αυτοί θεώρησαν σοφό να την δώσουν στα παιδιά τους για να τα σώσουν από την πείνα.
Έτσι, πάλι τα μελίσσια την επόμενη χρονιά δεν είχαν την απόδοση που περιμένανε να πάρουν. Οι Γερμανοί, ρώτησαν και έμαθαν πως την ζάχαρη την φάγανε οι ίδιοι οι Αυστριακοί μελισσοκόμοι και όχι τα μελίσσια τους. Αποφάσισαν να βρούν τρόπο να αναγκάσουν τους μελισσοκόμους την ζάχαρη που τους χορηγούσαν να την δίνουν στα μελίσσια και να μην την καταναλώνουν οι ίδιοι. Μετά από έρευνα ανακάλυψαν πως η προσθήκη σκόρδου στην ζάχαρη είναι η λύση για να φάει μέλι ο στρατός τους.

Πρόσθεσαν σκόρδο σε σκόνη στην ζάχαρη και την έδωσαν στους μελισσοκόμους. Όσοι προσπάθησαν να την φάνε με το γάλα, το τσάι, στα διάφορα γλυκά και φαγητά, συνηδιτοποίησαν πως δεν ήταν δυνατόν να καταναλωθεί, έτσι αποφάσισαν να την δώσουν στα μελίσσια τους για να μην τα χάσουν από πείνα τον χειμώνα, εφόσον και η νοζεμίαση τα αποδεκάτιζε χωρίς να γνωρίζουν κάποιο φάρμακο σαν λύση. Και να γνωρίζανε, κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου δεν θα μπορούσαν να το προμηθευτούν.

Με την χορήγηση του σκόρδου στην ζάχαρη, το Φθινόπωρο του 1943 και την επόμενη χρονιά παρατήρησαν οι μελισσοκόμοι πως τα μελίσσια τους βγαίναν γερά στην άνοιξη και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα από την νοζεμίαση. Αυτή η ασθένεια πλέον (1945), είχε σχεδόν εκλείψει από την μελισσοκομική Αυστρία.

Μετά το τέλος του πολέμου συνέχισαν οι μελισσοκόμοι να χορηγούν ζάχαρη με σκόρδο στα μελίσσια τους σαν λύση για την πρόληψη, καταστολή και θεραπεία των μελισσιών τους με μεγάλη επιτυχία.

Εκείνη την εποχή κανένας δεν έψαξε να βρει που επενεργεί το σκόρδο, τι είναι αυτό που κάνει τις μέλισσες να καθαρίζουν από τα σπόρια της νοζεμίασης. Απλώς έτριβαν τα χέρια τους από την χαρά τους, που σώθηκαν τα μελίσσια τους από την βοήθεια αυτή, που τους δόθηκε κατά λάθος από τον κατακτητή τους.

Όταν άρχισαν να κυκλοφορούν χημικά σκευάσματα και φάρμακα από τις εταιρίες σε ευρεία κλίμακα, ξεχάστηκε και το σκόρδο στην ζάχαρη και όλα τα άλλα που δίνανε οι άνθρωποι στα μελίσσια τους εκατοντάδες χρόνια πριν. Οι μελισσοκόμοι άρχισαν να κοιτάνε την ευκολία τους και στράφηκαν στις εύκολες λύσεις, τα φάρμακα.

Την μεγαλύτερη δοκιμασία που περάσανε τα μελίσσια την πιο δύσκολη εποχή, ακόμη και για την επιβίωση του ανθρώπου, την έδωσε το ταπεινό μας σκόρδο.

Πηγή melissomania.gr