Widget Recent Post No.

Βαρρόα: Ολική εξολόθρευση με τον πιο ευρηματικό τρόπο



Η Βαρρόα, η μεγάλη αυτή μάστιγα των μελισσών μας που έχει χαρακτηριστεί από πολλούς συναδέλφους μας σαν ο «θανάσιμος εχθρός» της μελισσοκομίας, πέτυχε φέτος να ξεπεράσει και τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις. Όπως έχουμε γράψει και σε προηγούμενο άρθρο μας "Βαρρόα : Ένας μεγάλος εχθρός που πρέπει να νικήσουμε!", τα νέα που έρχονται από τα περισσότερα μέρη της Ελλάδας, μα και από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν είναι καθόλου ευχάριστα. 

Φαίνεται ότι, για φέτος τουλάχιστον, τη μάχη την έχει κερδίσει το παράσιτο, το οποίο δείχνει να κατακτά τη μια νίκη μετά την άλλη, σε ότι αφορά την καταπολέμησή του με χημικούς τρόπους και διάφορα φάρμακα.!

Όμως οι προσπάθειες των ειδικών, των επιστημόνων μα και των απλών μελισσοκόμων, για εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης του, συνεχίζονται και έχουμε τη βεβαιότητα ότι κάποια μέρα, ο εφιάλτης αυτός της μελισσοκομίας θα αποτελεί μια μακρινή ανάμνηση!

Μέσα  στις προτάσεις που κατά καιρούς έχουνε γίνει, για την καταπολέμηση της Βαρρόα, είναι και ή μέθοδος της υπερθερμίας, της χρήσης δηλαδή υψηλών θερμοκρασιών.
Η μέθοδος αυτή βασίζεται στο γεγονός πως όλοι οι ζώντες οργανισμοί μπορούν να επιβιώσουν μέχρι κάποια θερμοκρασίας, που αν ξεπεραστεί... απλά πεθαίνουν!

Στην περίπτωση βέβαια που εξετάζουμε, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ο εχθρός που θέλουμε να βγάλουμε εκτός μάχης, το ακάρι βαρρόα δηλαδή, παρασιτεί πάνω σε έναν άλλο ζωντανό οργανισμό, που δεν είναι άλλος από την αγαπημένη μας «μέλισσα», που και αυτός με τη σειρά του έχει αντοχές μέχρι κάποιο όριο θερμοκρασιών, που αν ξεπεραστούν... επίσης πεθαίνει.

Με άλλα λόγια, η ισορροπία ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι πολύ λεπτή και οι συσκευές που θα χρησιμοποιηθούν θα πρέπει να είναι μεγάλης ακριβείας και αξιόπιστης κατασκευής.
Για να το καταλάβουμε αυτό, φτάνει να σκεφτούμε πως η βαρρόα θανατώνεται στους 46-48ο C, αλλά αρχίζει να «παραλύει» και να πέφτει από τις μέλισσες ήδη από τους 42ο C, αλλά και ακόμα χαμηλότερα (40ο C), αν η έκθεση της  σε αυτές τις (σχετικά χαμηλές) θερμοκρασίες είναι μεγάλης διάρκειας.

Από την άλλη μεριά, οι μέλισσες μπορούν να αντέξουν αυτά τα επίπεδα των θερμοκρασιών, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα – κάποια αναστάτωση και ένας εκνευρισμός πάντα θα υπάρχει φυσικά -  δεν μπορεί όμως να τα αντέξει και ο γόνος, που από τους 42-43ο C και πάνω, αρχίζει να έχει σοβαρές απώλειες.

Αυτά όλα, βέβαια, έχουν να κάνουν και με τη χρονική διάρκεια που το παράσιτο και ο ξενιστής του - η βαρρόα και η μέλισσα δηλαδή – θα βρεθούν κάτω από αυτές τις θερμοκρασίες.
Όσο ποιο υψηλή είναι η θερμοκρασία, τόσο λιγότερος χρόνος απαιτείται για την απομάκρυνση των ατόμων της βαρρόα και αντίστροφα, όσο πιο χαμηλή είναι η θερμοκρασία, τόσο περισσότερος χρόνος απαιτείται για να έχουμε ανάλογο αποτέλεσμα.

Από όλα αυτά που αναφέραμε ποιο πάνω, βγαίνει εύκολα το συμπέρασμα πως η μέθοδος αυτή έχει καλύτερα αποτελέσματα όταν δεν υπάρχει γόνος και επομένως όταν ο  πληθυσμός όλος των βαρρόα που έχει προσβάλει ένα μελίσσι, βρίσκεται διασκορπισμένος πάνω στις μέλισσες.

Μια εφαρμογή αυτής της μεθόδου γίνεται με τις συσκευές «κυκλοθερμίας», που είναι μεγάλοι ηλεκτρικοί φούρνοι που ρυθμίζονται και δουλεύουν ηλεκτρονικά και στους οποίους κυκλοφορεί θερμός αέρας. Στους φούρνους αυτούς  χωράει μια κυψέλη ολόκληρη, που μπαίνει μέσα μαζί με τα πλαίσια και τις μέλισσες, χωρίς το καπάκι και τη βάση.


Μπαίνει δηλαδή μόνο το πάτωμα μαζί με τα πλαίσια του και «κάθεται» πάνω σε μια ειδικά σχεδιασμένη διάτρητη βάση, έτσι ώστε και ο θερμός αέρας να κυκλοφορεί και τα άτομα της βαρρόα που πέφτουν λόγω της θερμότητας, να συλλέγονται σε κάποιο χώρο, προκειμένου να απομακρυνθούν, όταν η «θεραπεία» θα έχει ολοκληρωθεί.

Ο θερμός αέρας μπαίνει από το κάτω μέρος της κυψέλης και διαμέσου των κενών που αφήνουν τα πλαίσια εξέρχεται από το πάνω μέρος, για να περάσει και  πάλι μέσα από τις ηλεκτρικές αντιστάσεις, να ξαναποκτήσει την επιθυμητή θερμοκρασία και να ξανακάνει τον κύκλο της. Αυτή όλη η κυκλική ροή του θερμού αέρα, έδωσε και το όνομα σε αυτό το σύστημα που ονομάστηκε «Κυκλοθερμία».

Από έρευνες που έχουν γίνει στο εξωτερικό, αλλά και από μετρήσεις Ελλήνων επιστημόνων, διαπιστώθηκε πως η αποτελεσματικότητα της μεθόδου ήταν πολύ αποτελεσματική και πως η θεραπεία γινόταν σε σύντομο χρονικό διάστημα, σε μελίσσια που δεν είχαν γόνο και επομένως μπορούσαν να εφαρμοστούν σχετικά υψηλές θερμοκρασίες. 

Αντίθετα, η παρουσία γόνου, έκανε λιγότερο αποτελεσματική  αυτή τη μέθοδο και είχε φτωχότερα αποτελέσματα χωρίς απώλειες γόνου ή είχε ικανοποιητικά αποτελέσματα, με σοβαρές όμως απώλειες γόνου.

Από όσα περιγράψαμε ποιο πάνω, γίνεται κατανοητό πως η μέθοδος αυτή δεν μπορεί να έχει πρακτικό ενδιαφέρον για κάποιον που έχει πολλά μελίσσια. Αλλά και οι μικροί μελισσοκόμοι μόνο «ακαδημαϊκά» θα μπορούσαν να προσεγγίσουν το θέμα, αφού μια τέτοια συσκευή έχει υψηλό κόστος αγοράς και υπολογίσιμο κόστος λειτουργίας, λόγω κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας.

Παρ όλα αυτά, είναι χρήσιμο να την έχουμε όλοι κατά νου, όχι τόσο επειδή μπορεί να μας λύσει άμεσα στο τεράστιο πρόβλημα της βαρρόα, όσο γιατί μας αποδεικνύει πως ακόμα και οι «βρικόλακες» έχουν τα αδύνατα σημεία τους και μπορούν κάποια μέρα να νικηθούν!!!

Κλείνοντας, αξίζει τον κόπο να επαναλάβουμε την προσωπική μας άποψη που είναι πως, σε κάποιον από τους ήπιους (δηλαδή βιοτεχνικούς – χωρίς φάρμακα) τρόπους που υπάρχουν σήμερα ή που θα επινοηθούν στο μέλλον, κρύβεται το υπερόπλο που θα «υποτάξει» τον ύπουλο αυτόν εχθρό των μελισσιών μας!

Επιμέλεια: Μανόλης Δερματης, ερευνητής μελισσοκόμος, συγγραφέας του βιβλίου "Η Ιστορία Μιας Βασίλισσας"

Ορεινή Μέλισσα

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια